Twitter
Facebook
Flickr
RSSวันศุกร์ที่ 8 มิถุนายน พ.ศ. 2555
ประวัติศาสตร์เกาหลี(ยุคสามก๊ก) ตอนที่2
ประวัติศาสตร์เกาหลี(ยุคสามก๊ก) ตอนที่2
เมื่อเป็นเอกราชจากจีน ดินแดนเกาหลีในขณะนั้นแบ่งเป็น 3 อาณาจักรด้วยกันคือ
ราชอาณาจักรโกคูรยอ (เกาหลี: 고구려, ฮันจา: 高句麗, MC: Goguryeo, MR: Koguryŏ 37 ปีก่อนค.ศ. - ค.ศ. 668) เป็นราชอาณาจักรเกาหลีโบราณ ปัจจุบัน ดินแดนส่วนใหญ่อยู่ใน เกาหลีเหนือ และคาบสมุทรเหลียวตงของ จีน ราชอาณาจักรนี้ถูกสถาปนาโดย พระเจ้าดงเมียงยอง ราชวงศ์นี้มีอาณาเขตตั้งแต่เกาหลีเหนือปัจจุบันแมนจูเรียถึงรัสเซียบางส่วนเป็นราชวงศ์แรก ที่ถูกบันทึกหลักฐานราชวงศ์นี้มีกษัตริย์ที่เป็นมหาราชองค์แรกของเกาหลีคือ พระเจ้ากวางแกโตมหาราช กษัตริย์องค์ที่ 19 ของราชวงศ์ทรงเก่งทั้งเรื่องรบและเรื่องรักทรงขยายพระราชอาณาเขตออกไปอย่างกว้างขวางต่อมาราชอาณาจักรนี้เริ่มมีปัญหารบรากับอาณาจักรแพคเจและอาณาจักรชิลลา ในสมัยราชวงศ์ถัง (618-907) ในขณะนั้นตรงกับรัชสมัยจักรพรรดิถังเกาจง (หลี่จื้อ) จักรพรรดิองค์ที่ 3 ประมาณปี ค.ศ. 660 ต่อมาสมัยกษัตริย์องค์ที่ 28 ของราชวงศ์ก็ถูกพวกชิลลาตีแตกและรวบรวมเป็นส่วนหนึ่งของอาณาจักรทำให้ราชอาณาจักรโกคูรยอที่ปกครองมายาวนานกว่า 600 ปีก็สิ้นสุดลง
เมืองหลวงและสุสานของราชอาณาจักรโกคูรยอโบราณ เมืองหลวงและสุสานของราชอาณาจักรโกคูรยอโบราณ (จีนตัวย่อ: 高句丽王城、王陵及贵族墓葬) คือแหล่งมรดกโลกที่ประกอบด้วยแหล่งโบราณคดีในเมือง 3 เมือง ได้แก่ เมืองอู๋หนิ่ว ในมณฑลเหลียวหนิง เมืองกั๋วเน่ย (กุงแนซง - ตามภาษาเกาหลี) และหวันตู (ฮวันโด - ตามภาษาเกาหลี) ในมณฑลจี๋หลิน และสุสานอีก 40 แห่ง ซึ่งเป็นของราชวงศ์ 14 แห่ง และขุนนาง 26 แห่ง ทั้งหมดแสดงถึงร่องรอยวัฒนธรรมโกคูรยซึ่งได้มีอำนาจเหนือบางส่วนของภาคตะวัน ออกเฉียงเหนือของจีนและคาบสมุทรเกาหลีในช่วง 277 ปีก่อน ค.ศ. จนถึง ปี ค.ศ. ที่ 668
แหล่งโบราณคดีในเมืองอู๋หนิ่วได้ทำการขุดค้นไปเพียงเล็กน้อย ส่วนเมืองกั๋วเน่ย ซึ่งตั้งอยู่ในเมืองจี๋หนิงในปัจจุบันนั้นได้ทำหน้าที่เป็นเมืองหลวงรอง หลังจากเมืองหลวงของโกคูรยอได้ย้ายไปตั้งที่กรุงเปียงยาง และสำหรับเมืองหวันตู หนึ่งในเมืองหลวงของราชอาณาจักรโกคูรยอนั้น ได้มีร่องรอยของพระราชวังและสุสานจำนวนกว่า 37 แห่ง
สมัยจักรพรรดิฮั่นหยวนตี้ ปีที่ 2 แห่งรัชกาลเจี้ยนเจา (ราว 37 ปี ก่อนคริสต์ศักราช) แห่งราชวงศ์ฮั่นตะวันตก (202 ก่อนคริสต์ศักราช - ค.ศ. 25) บรรพบุรุษชาวเกาหลีได้แผ้วถางสร้างเมืองขึ้นที่บริเวณอำเภอเกาโกวหลี (ปัจจุบันคือ อ.ซินปิน ในมณฑลเหลียวหนิงของจีน) หลังจากนั้นก็สถาปนาเมืองหลวงและขยายอำนาจจนมีอาณาเขตกว้างขวางไปทั่ว ตามที่รู้จักกันในชื่อ ‘อาณาจักรโคคูเรียว’
ยุคที่รุ่งเรืองที่สุดของราชอาณาจักร โคคูเรียว (ราชอาณาจักรโกคูรยอ) หรือเกาโกวหลี ช่วงต้นคริสต์ศตวรรษที่ 5 ได้แผ่อำนาจครอบคลุมภาคตะวันออกของมณฑลจี๋หลิน ตะวันออกเฉียงเหนือของมณฑลเหลียวหนิง จนถึงดินแดนทางตอนเหนือของคาบสมุทรเกาหลีในปัจจุบัน ราชอาณาจักรโคคูเรียวมีกษัตริย์ปกครองรวมทั้งสิ้น 28 รัชกาล* ระยะเวลาอันรุ่งเรืองจนถึงยุคเสื่อมอยู่ในช่วงเดียวกับราชวงศ์ฮั่นตะวันตกจนถึงราชวงศ์ถัง (ค.ศ. 618-907) ของจีน รวมระยะเวลาราว 705 ปี
ที่ตั้งและอาณาเขต เมืองเก่าแห่งราชอาณาจักรโคคูเรียว (ราชอาณาจักรโกคูรยอ) ตั้งอยู่บนเขาอู๋หนี่ว์ซัน (五女山) ที่คาบเกี่ยวระหว่างพื้นที่อำเภอซินปิน (新宾县) และอำเภอปกครองตนเองของชนชาติแมนจู หวนเหริน (桓仁县) ในมณฑลเหลียวหนิง มาจนถึงเมืองจี๋อัน (集安市) ในมณฑลจี๋หลิน เป็นอาณาบริเวณของเมืองเก่าอู๋หนี่ว์ซันซันเฉิง เมืองเก่ากั๋วเน่ยเฉิง เมืองเก่าหวันตูซันเฉิง โบราณสถานสุสานกษัตริย์ 12 หลุม และสุสานคนในตระกูลสูงศักดิ์ 26 หลุม รวมถึงหลุมศพแม่ทัพและศิลาจารึกโบราณของกษัตริย์ห่าวไท่หวัง (好太王)
มรดกโลก เมืองหลวงและสุสานของราชอาณาจักรโกคูรยอโบราณได้ลงทะเบียนเป็นมรดกโลกในการ ประชุมคณะกรรมการมรดกโลกสมัยสามัญครั้งที่ 28 เมื่อปี พ.ศ. 2547 ที่เมืองซูโจว ประเทศจีน
อาณาจักรแพกเจ (เกาหลี: 백제 , ฮันจา: 百濟, 18ปีก่อนค.ศ. - ค.ศ. 660) สถาปนาขึ้นโดยพระเจ้าอนจอพระราชโอรสองค์เล็กใน พระเจ้าดงเมียงยอง ในพุทธศตวรรษที่ 13 เมื่ออาณาจักรโกคูรยอพยายามจะกลืนอำนาจของอาณาจักรพูยอ พระเจ้าอนจอได้นำกำลังคนกลุ่มหนึ่งแยกตัวออกมาจากอาณาจักรโกคูรยอลงมาทางทิศตะวันตกเฉียงใต้ ซึ่งเป็นเขตอิทธิพลอำนาจของอาณาจักนมาฮัน โดยข้ามแม่น้ำฮันมา เลือกชัยภูมิอยู่ใกล้ๆกับที่เป็นกรุงโซล เมืองหลวงของเกาหลีใต้ในปัจจุบัน เพื่อตั้งเมืองใหม่ชื่อ วิเรซอง แล้วสถาปนาเป็นอาณาจักรซิปเจหลังสิ้นรัชกาลของพระองค์มี
กษัตริย์ปกครองต่อมาอีกหลายพระองค์ จนถึงกษัตริย์รัชกาลที่ 31 ซึ่งเป็นรัชกาลสุดท้ายคือ พระเจ้าอึยจา ก็พ่ายแพ้แก่กองทัพพันธมิตรซึ่งประกอบด้วยกองทัพชิลลาและกองทัพ ถัง ของ จีน ในปี ค.ศ. 660 พ.ศ. 1203 ทำให้อาณาจักรแพคเจที่ปกครองมานานถึง 678 ปีก็ถึงกาลอวสาน
ในบันทึกประวัติศาสตร์ ซัมกุก ยูซา กล่าวว่า พระเจ้าอนจอนั้นก็คือโอรสพระองค์หนึ่งของพระเจ้าดงเมียงยอง ที่ขัดแย้งกับพี้น้องสายอื่น แล้วแยกตัวออกมาก่อตั้งอาณาจักรใหม่ชื่อว่า ซิปเจ ต่อมาแคว้นบีริวถูกอาณาจักรโกคูรยอโจมตี กษัตริย์ของแคว้นบีริวปลิดชีพตนเอง ผู้คนของบีริวก็อพยพเข้ามารวมกันในอาณาจักรซิปเจ จึงทำให้อาณาจักรแห่งนี้ใหญ่ขึ้น ซึ่งต่อมาพระเจ้าอนจอก็เปลี่ยนชื่ออาณาจักรใหม่เป็น แพกเจ การเติบโตอย่างรวดเร็วของอาณาจักรแพกเจ ทำให้กษัตริย์ของอาณาจักรมาฮันคิดระแวง จึงพยายามกดดันพระเจ้าอนจอจนต้องย้ายเมืองหลวงอยู่หลายครั้งในรัชกาล พระเจ้าโกอิ กษัตริย์องค์ที่ 8 ของอาณาจักรแพคเจทรงทำให้อาณาจักรขยายตัวอย่างมากและในปี ค.ศ. 249 (พ.ศ. 792) ทรงแผ่ขยายการเป็นสัมพันธมิตรกับ อาณาจักรกายา (ค.ศ. 42-642) อาณาจักรเล็กๆซึ่งตั้งอยู่ทางตะวันออกของแพคเจและในรัชกาล พระเจ้ากึนโชโก กษัตริย์องค์ที่ 13 แห่งอาณาจักรแพคเจได้ทรงขยายชายแดนออกไปถึงทางเหนือจนติดกับชายแดนของ อาณาจักรโกคูรยอ
กระทั่ง พ.ศ. 675 ในสมัยพระเจ้าแกรูเมืองหลวงก็ถูกย้ายไปอยู่ที่บริเวณภูเขาพุกฮัน ซึ่งปัจจุบันคือเมืองกวางจู ตลอดช่วงพุทธศตวรรษที่ 6 แลที่ 7 แพกเจพยายามขยายอำนาจครอบครุมเมืองอื่นๆโดยตลอด จนกระทั่งในพุทธศตวรรษที่ 8 ก็สามารถกลืนเขตอิทธิพลทั้งหมดของอาณาจักรมาฮันได้อย่างเบ็ดเสร็จ แล้วตั้งตนเป็นอาณาจักรแพกเจที่ยึดครองอำนาจสืบต่อแทนอาณาจักรมาฮัน
อาณาจักรซิลลา (เกาหลี: 신라; ฮันจา: 新羅, 57 ปีก่อนคริสตศักราช — ค.ศ. 935) เป็นหนึ่งในอาณาจักรยุคสามก๊กแห่งเกาหลีสถาปนาโดยพระเจ้าฮยอกกอเซเมื่อ 57 ปีก่อนคริสตกาล (พ.ศ. 486) ซึ่งอาณาจักรซิลลาเกิดจากการรวมตัวกันของอาณาจักรจินฮันกับชนเผ่าต่างๆทำให้อาณาจักรเติบโตขึ้นแล้วเปลี่ยนชื่อเป็นอาณาจักรซิลลา อาณาจักรซิลลาต้องทำสงครามกับอีก 3 อาณาจักรใหญ่คืออาณาจักรโคกูรยอ อาณาจักรแพคเจ และอาณาจักรคายา อยู่นานกว่า 500—600 ปีก่อนที่พระเจ้ามุนมูกษัตริย์องค์ที่ 30 แห่งอาณาจักรซิลลาซึ่งครองราชย์ระหว่าง ค.ศ. 661—681 จะสามารถรวบรวมแผ่นดินได้สำเร็จด้วยการกลืนโคกูรยอและแพคเจเข้าเป็นส่วนหนึ่งของซิลลาก่อนที่จะถูกโค่นอำนาจลงในปี ค.ศ. 935
สมัครสมาชิก:
ส่งความคิดเห็น (Atom)
0 ความคิดเห็น (+add yours?)
แสดงความคิดเห็น